Apartman
- Tam apartmana giricen, oop bi bakarsın kapıcı yerleri parlatmış mis gibi, bi daralma basar, beklesen nereye kadar, kapıcı iyi iş başarmanın gururuyla kıl kapar, kenardan kenardan itina ile yürüyerek bi yandan da kapıcıya sağlam muhabbet açar, gerginiliği yokederim, anlayışlı takılırım.
- Bizim posta kutusunun anahtarı bende yok. İçinde mektup görünce parmaamı içeri sokup almaya çalışıyom ama o anda biri girerse apartmana beni başkasının mektuplarını karıştırıyorum sanmasın diye elimi çekesim geliyor ama çekmiyorum soğukkanlı davranıp hiç sallamıyorum geleni, o zaman kıllanmıyor adam.
- Üst katlara çıkarken sizden daha önde çıkmakta olanlarla birlikte berbat, uyumsuz bir ritm oluşur. Zamanlamayı ayarlayıp çıkarım, aynı metronomda adım atarım. Bir de o çıkış esnasında otomatik ışık söner. Acaba öndeki mi yakacak, yoksa ben mi hemen atlayayım düğmeye? diye kısa bir tereddüte düşerim.
- Karanlıkta merdivenleri çıkmak zorunda kalınca genelde son merdiveni şaşırırız. Ya takılırız ona, ya da fazladan bi basamak varmış gibi ayaamızı havaya kaldırırız, boşluğa basmaya kalkarız.
- Apartmanda bütün evlerin aynı olduğunu bildiğimiz halde açık kalmış bi kapı aralığından dikkatle komşu evi gözleriz; acaba onlar evi nasıl döşemiş diye.
- Apartmanın girişi hele hafifde loşsa karanlıkta ışık düğmesi yerine nedense genellikle hep kapı açma otomatına basılır ve caarrrr diye çıkan sesten hep korkulur ve tüh gene yannış basdım denilir
- Yeni girdiğim bi apartmanda zil ile otomatik yanyanaysa nasıl stres yaparım otomatik yerine zile basmamak için bi bilseniz...
- Kapıcı çöp, aidat filan toplarken bütün zillere basar ya, herkes birden çıkar kapıya. Bir gürültüdür, bir homurtudur başlar apartmanda. Karşı komşuların en sevdikleri sohbet budur. Bitmez, sonu gelmez bi türlü. Ulan madem bu kadar çok konuşcak şeyiniz var görüşün konuşun. Olmaz illa kapıcı ayarlıycak bu buluşmayı. Kapıcılar aidat yerine yevmiye toplasa sosyal açıdan nasıl bir hizmet yapmış olur, toplumu birbirine nasıl kaynaştırır demek ki... Kapatalım bu konuyu.
- Evdeyken kapı çalınca diyafondan otomatik yerine kapıcıya basarız, sonra da ay acaba pardon mu desem yoksa bozuntuya vermesem mi diye düşünürüz. Bu düşünme esnasında adamcaız "buyruun efendiiiim" diye bağırınır, genelde pek cevap vermeyiz.
- Kapıcıların isimlerinin sonuna 'Efendi' sözü eklenir. Sadece eklenmekle kalınmaz, ayrıca isimlerine bu kelime ulanır ve bir daha kopmamacasına bağlanır.
- Hala anlamış değilim insanlarımız diafon denen teknoloji kapılarının yanı başında dururken neden pencereden, balkondan aşagıya iki saat "Kim o!" diye seslenirler. Bide bu seslenişin ardından gelen klasik cevap: "Benim!" İyide sen kimsin?
- Elektrikler kesilince olur hani; acaba bir kat eksik veya fazla mı çıktım diye zifiri karanlıkta kendi kapımızı tanımak için çeşitli denemeler yaparız. Ben hep kapının üzerindeki metal numarayı ellerimle yoklarım, bazıları çöp kovalarını yoklar ayak uçları veya çömelerek elleriyle...
- Üst katlarda oturuyosanız eve girmeden önce merdiven aralığından aşağı bodrum katına şöyle bi bakarsınız. Hedef belirlenmiştir. Konsantre olunur, tükürük ağızda biriktirilir, ve fazla sarsmadan, yumuşakca ağızdan salınır. Merdiven tutunma demirlerine değdirmeden bodruma kadar düşmesi ümit edilir. Bana büyük zevk ve rahatlık verir o bodrumda noktalanan "şıp" sesi! Hadi size bol şanslar...
- Mevsim yaz, hava sıcak, yakıcı bi güneş var. Dışardan geldiniz ve apartmanın dış kapısından girdiniz. Ohhh. Nasıl serin di mi? Rutubetli bi serinlik. Ve biraz da karanlık. Birazdan eve gidince ayakkabı da çıkacak, çok rahatlanacak.
- kapıdan çıkıyorum her yer aydınlık, benden once apartmanda dolanan birisi yakmış ışığı, bi müddet bekliyosun ışık sönsede ben yeniden yakıp insem, ama sönmüyo lanet şey, daha var diyip adımını atıyon merdivene; bir, iki, üç hoooppp ışık yok, ben geri dönmektense ezberlemiş olduğum basamakları sayarak bi alt kattan yakıyom ışığı.
- Güneşli günlerde, eğer apatmanınızın içinde pek pencere yoksa içeri girince zaten karanlık olan koridorlar dahada bi zifiri olur güneşin gözünüzde bıraktığı etki ile..
- apartmanda da sadistçe oyun oynardık. komşuların feryat figan serzenişlerine rağmen olanca gürültümüzle biz vardık apartman boşluğunda bi zamanlar. o günler geride kaldı, bizse eşşek kadar olduk, şimdi komşuların çocuklarını bi kaşık suda boğasımız geliyo. ulan be hıyar, onların yaşındayken sen de yapmıyo muydun o eşkıyalığı?
- Apartmanın giriş katında duvarların birinde mutlaka üzerine apartmanla ilgili çeşitli ekonomik dökümanların bulunduğu bir pano vardır. Kapıcı aidatı, kömür parası, su parası gibi. En kötü duranlarda ödememiş olanlardır, onlar büyük harflerle lanse edilir, 13, 15, 16 numara ödesin gibilerinden.
- Elektrik dümesini duvara elimizi sürerek ararızya o sırada ışığı yukarıdan biri yakar sen yarım saat o daire içinde elini gezdirmişin bi bakarsın elinin dibinde, ulan ben bunu nasıl bulamadım diye düşünürsün sonra...
- manyak aç ve yorgunsundur. okuldan falan dönmüşsündür. ilk önce asansörün inatla bi kattan inmediğini ya da inatla kıpırdamadığını görürsün. yavaş yavaş ve küfrede küfrede katları tırmanırken her kattan ayrı ayrı yemek, pasta vs. kokuları gelir. evdeyse tek lokma yoktur. apartman hayatı işte budur.
- katları çıkarken teker teker tüm kapılara bakılır. kapılar her dairede değişiktir genelde. aynı kapıdan 2 taneye rastlarsak "aha bu" diyerekten o kapının apartmanın orjinal daire kapısı olduğunu anlarız. bi de kimisi çok estetik kapılar taktırır. kapıyı gören evi muhteşem sanar. ama bi bok yoktur içerde. kapıdır sadece o evde kapı gibi olan.
- Nedendir bilinmez taşralı çocuklar şehirli çocuklara "Apartıman Çocuğu" derler. Kendi aralarında geliştirdikleri bir nevi küfür herhalde.
- apartmanın dışı da var. "otopark apartmana aittir, yabancı araç giremez," falan filan. ("ehihi abi ama opel koymuşlar bak içeri." gibi espriler yapan insanlar tanıdım. olgun davranıp dert etmedim.) aslında başka şeyler de var, bazen apartmanlar klan gibi davranabiliyo: "bizim apartmanın çöp konteyneri o!" ya da "bizim apartmanın ağacı o, yemesin kardeşim elalemin çocuğu kayısıları" gibi ohalık versiyonlar.
- Bu olayı daha çok benim gibi asansörsüz apartmanda oturan ya da oturmuş olan, öyle bir yere yolu düşen veya merdivenden çıkmayı adet edinen kişiler yaşar. Işık sanki daha uzun süre yanacakmış gibi otomatik düğmesine birden çok kere basar, ya da yol üzerindeyken süresini uzatmak kaygısıyla ışık yandığı halde tekrardan düğmeye basarız. Tam ışığın sönme anında bastıysak "tam isabet" hissi gelir üstümüze. Ha bir de otomatik düğmesinin arasına kibrit çöpü sıkıştırıp ışığı sürekli yanık durumda tutmaya çalışanlar da vardır.
- Bu arada otomatik nedir ya? Bu kadar farklı bir anlama gelen bu kelime nasıl oluyor da diafondaki bi düğmeyi tasfir eder bu yaşıma geldim anlamadım. Ama o otomatiktir ve öyle kalacaktır.
- otomatik hadi tamam da (yani kulağa modern geliyo en azından), bizim oralarda otomat derler! ne kadar kaba.. otomat diyince, sensin otomat diyesi geliyo insanın!
- Derim ki. Otomatik ışık düğmesi yerine hiç 4 numaranın ziline bastınız mı dalgınlıkla. Nası korkar insan, "ulan inşallah evde diillerdir" gibilerinden umutlarla bi iki adım atılır kaçaraktan. Korkunç son. Evdelerdir ve şansa bak ki evin babası açar kapıyı. Off. İşin yoksa anlat dur derdini. "Pardon Orhan amca yaa. Salaam da ben."
- Evdeki büyükler diafondan konusmayı beceremezler.Düğmeye basmadan kim o deyip beklerler veya tam kapıdaki konusurken basıp denileni duyamazlar.İletişim kabus haline gelmeden el atarsın konuya.
- en güzeli aşşada zile basan şahıs zili sıkıştırınca diafondan hemencecik bağırılır zil sıkıştı diye o korkunç zil sesinin arasında.alltaki şahıs hemen bilgiyi alır düzeltir durumu