harvi

Hayatımın en büyük kabusu bir akrabanın evlilik davetiyesidir. Geberirim sıkıntıdan. Oynamak için sahneye çağıran akrabalar, berbat müzikler çalan orkestra, düğün salonu, takı merasimi, yıllardır görülmeyen insanlarla hal hatır muhabbetleri, ne giyilir derdi, ne hediyesi vericez, nasıl takıcaz bu iğneyi, gitmezsek ayıp neden olur, ne bunlar, nerdeyim ben, ne olur zaman geçsin, kurtarın beni...

Japonlarla ilgisi olmayan yüzlerce yıllık garip Türk alışkanlıgının ürünü olarak satılan hazır çekirdek poşetlerinin üstündeki geyşanın kapıcı Memet efendiyle tarihsel bağı ne olabilir, sevgili aklı selim arkadaşlar, ah be abi!

Bankamatik sırasında beklerken biri her an önünüze geçecek gibi bi yerde dikilmeye başlar. Ufak bir iki adım atar öndekine yanaşırsın, elindeki bankamatik kartını görebileceği bi yere kaldırır amaçsızca sallarsın veya bunlar fayda etmezse girişilecek tartışmada lafa nasıl gireceğini tasarlarsın.

Ayaküstü mahalle muhabbetlerinin ya da yeni samimi olunan birine anlayışlı ve ilgili yaklaşıldığını göstermek için bu laf yapıştırılır. "Öyle canım, hangi iş kolay ki, hadi iyi günler size..."

Kit'in egzantirik ön farı, semt araba elektrikçilerinin parayı götürmesini sağlamıştı. "Kara Şimşek Tesisatı Çekilir" tabelaları yeni bir sektör yarattı. Alakasız yerli arabalar bunu yaptırdı, mahalleye olay yarattı.

Dans yarışmaları olurdu. Genelde semtten ve komşu mahallelerden tipler bir sinema ya da düğün salonunda toplanırdı. Acayip kişiliklerle karşılaşılırdı doğrusu. Şalvar pantolonlar, bandana, espadril denen çok ucuz yazlık bez ayakkabılar, acayip argolar. Organizasyon berbat, ucuz, ama önemliydi. Müzik karışık doldurulmuş yabancı parçalarla halledilirdi. Bu işlerin başında tam olarak çözemediğim ama karanlık herifler olduğunu hissettiğim kişiler olurdu. Beni teyzemin oğlu utangaç olduğum kanısıyla, insana karıştırmak için iyi niyetiyle tutar götürürdü ama açılamazdım ne hikmetse.

İngiltere'nin bize 8-10 salladığı, şerefli üç farklı mağlubiyetler dönemiydi dostlarım. Acılıydık. Kırtasiyelerde bi futbol oyunu satılıyordu. Şöyle küçük bir tablaya sabitlendirilmiş "yaylanan" futbolcular vardı, bir de misket büyüklüğünde top. Futbolcuların ayak çevresi çukurdu. Top bu çukurun yarattığı eğim sayesinde futbolcunun ayağına yapışır, biz de futbolcuyu kafasından geri çeker, esnetir, vuruşun çeşidine göre "pivuuv" diye bırakırdık. Kaykılan fitbolcu topu uzaklara fırlatırdı, pas verirdi, şut çekerdi. Koşmadan oynarlardı. Kaleciler balına tutardı. Zevkliydi.

Aldıklarımı poşete doldururken arkadakinin acele ettiren baskısından nefret ederim, adamı daraltır, neyi nereye koycagını unuttururlar.

Lise zamanı arkadaşları ile karşılaşmaktan nefret ederim. Aradan 10 yıl geçmiş, değişmişsin acayip. Hooop o günlere has değerlendirmeler, anılar, belki de unutmaya çalıştığın, hatta bu kompleksten dolayı kendini kariyerine verdiğin o salak gününü hatırlatıverir birisi. "Ulan uzun eşekte atlayamıyodun, hep yastıktın bu yüzden!"

Şarjı henüz doldurduğumda içim bir esenlik, huzur ve güvenle dolar. Sokaga çıkarken güçlü ve güvendeyimdir. Bu arada şuna "şarz" demeyin, kıl etmeyin adamı!

Yandan geçen arabalara ve içindekilere bi göz atmadan devam etmek zordur, özellikle de ışıklarda.

Çalan müziğin verdiği gazla vitese takarken tribe girenleri sinsice seyrederim. Rallide ya da Hollywood filminde olduklarını hissederler bir an.

Kimileri mütevazi bir kumanya ile kimileri ise antepfıstıklı, çerezli, incirli kalın bir içerikle katıldığı için hali vakti yerinde olmayanları çok yaralayan hain bir etkinlikti. Gerçekten kalbim sızlardı.

Sanki kadınlar o anı hissederler, kıllığına daraltırlar adamı. Ya bırak; yürümek, biyerde kahve içmek, düşünmek, arkadaşlarla bira/maç seyretmek, biriyle kesişmek istiyorum. Nolyo yani? Bir de o anlarda normalde olduklarının 5 katı ateşli, hırslı ve istekli niye olurlar bilemem.

Tam apartmana giricen, oop bi bakarsın kapıcı yerleri parlatmış mis gibi, bi daralma basar, beklesen nereye kadar, kapıcı iyi iş başarmanın gururuyla kıl kapar, kenardan kenardan itina ile yürüyerek bi yandan da kapıcıya sağlam muhabbet açar, gerginiliği yokederim, anlayışlı takılırım.

Üst katlara çıkarken sizden daha önde çıkmakta olanlarla birlikte berbat, uyumsuz bir ritm oluşur. Zamanlamayı ayarlayıp çıkarım, aynı metronomda adım atarım. Bir de o çıkış esnasında otomatik ışık söner. Acaba öndeki mi yakacak, yoksa ben mi hemen atlayayım düğmeye? diye kısa bir tereddüte düşerim.

Bu insanlar biraz salaktır aslında. İlgi çekmek, muhabbet açmak için sürekli bişeye karar verirler ama bi bok da yapmazlar o konuda. İş değiştirirler, bi kursa yazılırlar, tatile giderler, bilmem ne yaparlar ama sırf laftır. Kadın dergilerindeki gerzek testleri çözer ve hayatlarıyla ilgili yeni önemli kararlar verirler.

Kaleye Girseydinnnn! Bi faul ya da korner olur. Atan takım ufak ufak atış noktasını ileriye çeker, amaç kaleye daha da yanaşmaktır. Karşı takım barajla uğraşırken uyanık defans elemanı bağıra bağıra "Gel kaleye gir bari" diyerek isyan eder.

Bunlara bişey anlatılmaz, bin pişman ederler adamı. Hemen açık oturum tribine girip ağdalı ağdalı "Şimdi şöyle bişey de var... Şimdi konuya çok yönlü bakmak da lazım... Anlayışlı olmak laaazım..." Biliyoruz ulan dallamalık etme, şurda bi muhabbet yaptırmadın adama, kayıp deha!