Yerli Malı Haftası
- Kimin aklına gelmiş, nasıl olmuş? Tek bildiğim ilkokulun en eğlenceli anılarından biri olduğuydu "7-12 Aralık Yerli Malları Haftası"nın. Öğretmenimiz kimin annesinin hangi yemeği hazırlayacağını özenle planlar, içecekleri de birine toptan aldırırdı. Sonra o müthiş gün gelince, bir yandan tıkınır, bir yandan günün anlam ve önemine ilişkin Rakım Çalapala şiirleri okurduk. Aslında Yerli Malı felsefesi o zaman da hoşuma gitmemişti, hadi kendi ürünlerimizi yüceltmek bir yere kadar da, bizde yetişmiyo diye diğer yemişleri hiçe saymak.. ("Hurma yeme, incir ye" sana ne kardeşim istediğimi yerim.) Zaten kimsenin işin özünü kavrayamadığı, tüketilen aile boyu coca-colalardan belliydi. Ayıptır söylemesi en şahane keki benim annem yapmış olduğu için kek öğretmenler odasında hocaların oraletlerine meze olurdu. Geçen yıllarda kaldırıldı galiba, ama ben zaten yerli malı yaşını geçmiştim artık. Zaten yerli malı diyince sırf yiyeceklerin akla gelmesine de kıldım. "Yerli malı yurdun malı her Türk onu kullanmalı" atasözünü literatüre kazandırmaktan öteye gidemedi bu belirli gün ve hafta.
- Bu konuyla ilgili kutlamanın yapıldığı gün kafamıza yerli malı bir meyve, sebze veya yemişin resmi olan karton takardık. Bi keresinde portakal olmuştum ben...
- Kimileri mütevazi bir kumanya ile kimileri ise antepfıstıklı, çerezli, incirli kalın bir içerikle katıldığı için hali vakti yerinde olmayanları çok yaralayan hain bir etkinlikti. Gerçekten kalbim sızlardı.
- Ben de elma olmuştum bi kez. Boynuma eşşek kadar bi elma resmi konulmuştu, bi de şiir ezberletmişlerdi, şiirim şööle bitiyodu: Meyvelerin hasıyım, Amasya elmasıyım.
- Annem bana bir yerli malları haftasında, "başka çocukların getirdiği kuruyemişleri kesinlikle yeme" diye tembih etmişti. Çünkü onlar pis olabilirdi. Ben de steril bir çocuk olduğum için hasta olabilirdim. Ben sadece kendi getirdiklerimi yiyebiliyordum. Bir de sınıfın en pis çocuğu olan Süreyya vardı. Ben hayatımda ilk defa dut görmüştüm. Bir tane alayım dedim ve sonra, Süreyya'nın bütün dutlarını yedim. Anneme anlatınca çok kızmıştı. Hasta da olmadım ayrıca.
- üstüm başım, içim dışım yerli malı, yurdun malı... bööle salak bir şarkı vardı, sonunda da "başka türlü düşünenler varlığından utanmalı!" diye bir bölüm vardı ki burası yerli malı kullanmayanlar yok olsunlar, ölsünler, ezilsinler mesajı verirdi!
- İlkokuldayken öğretmen iki gün önce haber verir, biz de sınıfa Grafon Kağıdı, fener(ne alakaysa!), elma, lahana vs... alırdık. sonra bunlardan süs yapar meyve ve sebzeleri de sıçana kadar yerdik! Sözüm ona yerli malı haftası kisfesine, yerleri batırır, mideyi bozar, israfında babasını yapardık! Babam bir gün önce bana üzerinde elma, armut, karpuz resimleri olan bi şapka yapardı ben de çocukluk hevesi okula onu takarak giderdim, ne rezillik beaw!!!