mecuk

Devlet tiyatrosundan bi arkadaş, bi oyun için mi ne artık, Akçaabat'a gitmiş. Ekip olarak şehir merkezine gelmişler. Kafalarını kaldırınca koca bir bez afiş görmüşler. Şöyle yazıyo: Ben de sporcunun zeki, çevik ve ahlaklı olanını severim. AKÇAABAT BELEDİYE BAŞKANI.

Memleketim kadar küfür literatürü geniş bir ülke daha olduğunu zannetmem. Misal Amerikalılara üzülürüm. "Fuck"tan başka bişeycikleri yoktur anasını satıyım. Halbuki bizde öyle mi ya. Bizdeki geniiş literatür tamamen Türk halkının ne kadar yaratıcı olduğunun bir göstergesidir. Küfür bizim canımız, kanımız herşeyimizdir. Kendimizi ifade biçimimizdir. Deşarj şeklimizdir. Sinirlenince küfrederiz, durduk yere ederiz, espri olsun diye ederiz, sevgimizi belli etmek için ederiz, üzülünce ederiz, komik bi durum karşısında ederiz. Bunların farkını ise sadece ses tonumuzla belirleyebiliriz. Anamıza edilen bir küfür için adam öldürmekten çekinmeyiz. Kaldı ki beline dokunulunca "ananı s..yim" diyen tik sahipleri, her cümlesinin sonuna ".mına koyim" ekleyenler sadece bizim topraklarımızda görülebilecek ve Tiplemeler kısmına eklenebilecek karakterlerdir. Ne mutlu bize .mına koyim.

Bizim ilkokul örtmenimiz de masasına koymuştu bi tane bundan. "Sıpaları"nın kalem açma bahanesiyle zırt pırt çöp kutusu önünde izdiham yaratmasını engellemek için "ben açcam bundan sonra kalemlerinizi" dediydi. Biz de kalem kırılsın da örtmenin masasında açtırma şerefine nail olalım diye bastıra bastıra kalemleri kırar, masa önünde kuyruk oluştururduk. Baktı öyle de olmadı, vazgeçti. Eski usule döndük.

Kirlenmiş, kokuşmuş çorap havadar bi köşeye atılır. Bir kaç gün sonra bakılır ki hiç temiz çorap kalmamıştır. Köşeye atılmış çoraba göz takılır, alınır, koklanır. Hayret! Kokudan eser yoktur. Demek ki sizi o gün, belki de bir-iki gün daha idare edebilecektir. Ona minnettarızdır.