Final Fight
- Cody, Hagar ve Guy'dan mükellef grubun, Hagar'ın kaçırılmış kızını kurtarmak için şehirde ne kadar zibidi varsa dövmesi üzerine kurulu pek de yaratıcı olmayan bir hikayesi vardı oyunumuzun. Hikaye olmasa da karakterler oldukça orjinaldi. Hagar, kızın babası olduğundan, her türlü incelikten, seksapelden yoksun tasarlanmış, zebellah gibi bir herifti. Tekme atmak için bacağını kaldıramazdı adamakıllı -ki aslında ihtiyacı da yoktu, kodu mu oturtuyodu çünkü. Cody Patrick Swayze-Dolph Lundgren karışımı, gösterişsiz ama etkili, tipik bir kenar mahalle çocuğu idi. Guy ise bariz bir aristokrattı. Adam dövmeyi sokaklardan değil, pahalı karate-do salonlarından öğrendiği belliydi. Şahsi favori karakterim yine de Hagar'dı, en güzel "özel vuruş" ona aitti çünkü. Neyse uzatıp kıllık yapmayalım di mi?
- Öncelikle kimse o oyuna kasıp faynıl fayt demezdi hagar derdi. Bi de oyun esnasında baktın ki adamlarla başedemiyosun abanırdın bütün düğmelere aynı anda böyle adam garip hareketler yapardı dönerdi etrafında.
- İlk bölümün sonunda bi adam gelirdi, zıplardı. Gölgesinden anlardık nereye düşeceğini, çekilirdik ordan. Benim favorim de Hagar idi. Şöyle bir dönerdi, ortalığı dağıtırdı. Demir çubuklar, beyzbol sopları, bıçaklar, variller kullanırdık adam dövmede. Hey gidi.
- Gelen zibidileden sonra her bölümün sonunda baba bi düşman gelirdi onları öldürünce ekran yavaşlar insanın içi bi hoş olurdu. bölüm sonu gelen adamlara ilginç isimler takardık mesela kasap, bıçakçı gibi. bi de koşarak gelen dombililer vardı onlara da kafacı derdik. Şişko herifler aptal aptal dururlar sonra birden kosarak kafayı kor adamı döndürürlerdi. Bir de unutamadığım Haggar'ın saltanat dediğimiz bi hareketi vardı; adamın kafasını bacaklarının arasına alır ondan sonra zıplayıp kafanın üstüne otururdu, adamın enerjisinin yarısını götürürdü, tam delikanlı hareketiydi yani. çok severdim çok. Oyun oynayabilmek icin bilgisayar mühendisi oldum zaten.
- Bu oyununn ara ara vahşi araba parçalama bolumleri vardı.Odunla sopayla tekme tokat giriyordun arabaya..Jetonla oynardık biz bu oyunu onun için bu bolum cok stressiz olurdu.Dan dun arabadan puanlar uçuşurdu.. Bu oyunun bir özelliğide birleştirici bir oyundu iki kişi başladın mı makinada birlikte oynuyordun.Street fighter gibi karşılıklı birbirinin jetonunu yiyip yiyip atarici amcaya çalışılmıyordu..Ancak ters bir durumda birbirine de girmek serbest oluyodu tabi..
- bu oyunda öldün müydü seni bi sandalyeye bağlanmış üzerinede bi dinamit buketi (bulamadım diyecek başka bişii) yerleştirilmiş şekilde gösterirlerdi. senin eleman dinamitin yanan fitilini üflemeye çalışırdı, bu sırada da oyun senin yeni bi jeton atmanı beklerdi 10 saniye boyunca, atmazsan adamının siyah beyaz görüntüsüyle biterdi oyun, ama atarsan aynı yerden devam ederdin. ulan o adam orda bağlıyken jetonu atınca kötü elemanlar niye serbest bırakıyodu bizi anlamıyom, yakalamışın işte, dinamiti de bağlamışın, ne takıyon jeton meton? uçursana adamı!
- - Olm ne vuruyon! - Pardon kazara oldu. - Dur bi de ben sana vuruyum eşit olsun. - Oldu. - KÜTÜRRRRT!!! - Lan lan lan saltanat mı yaptım ben sana ayı! - Ehehehe kazara oldu...
- Hocanın biri geçen dönem mat. dersinin final duyurusunda yazmıştı öyle; Mat152 Final Fight diye, biz gülüp etmiştik, kızlar anlamamıştı. Tabi hemen hagar geyikleri başladı, günlerce sürdü. Dersi farklı farklı bölümlerden alan büssürü insan kaynaşıverdi bu sayede, birlikte ataricilere gidildi, adam dövüldü, sevinildi.
- Hagar için street fighter'daki zagief'in kuzeni derlerdi de inanırdık. Öyle kabullenmiştik.
- dövülen adamların güç çubuğunun (başka ne diyebilirdim?) altında herifin adı yazardı. axl, slash gibi 80'li yıllarda doğmuş kuşağa pek de yabancı gelmeyen isimleri vardı bu adamların. ama benim favorim abigail'di. ismini yazıldığı gibi telaffuz etmekten sapıkça bi zevk alırdım. farketmeyenler için: abigail göğüs atan ve kızınca kızaran benekli atlet giymiş olan yarma idi.