Köprüdeki Lulu
Lulu on the Bridge
1998
Ortalama Puanı: 6.7
Öykü
Jazz saksafoncusu Izzy, çaldığı gece kulübünde çıkan çatışmadan hissesine düşen serseri bir kurşun ile yaralanır. Saksafon çalma yeteneğini yitirerek depresyona girer. Manhattan sokaklarında dolaşırken bir adamın cesediyle karşılaşır. Adamın yanındaki çantanın içinden üzerinde telefon numarası yazılı bir peçete ve mavi ışık saçan bir taş çıkar. Telefon numarası Izzy'i, genç bir oyuncu olan Celia'ya götürür. Izzy ve Celia birbirlerine aşık olurlar.
Celia, Pandora'nın Kutusu filminin yeniden yapımında rol alınca bir iki günlüğüne birbirlerinden ayrılmak durumunda kalırlar. Izzy taşın peşinde olan esrarengiz doktor; Van Horn tarafından kaçırılıp, sorgulanmaya başlar. Bu raddeden itibaren öykü tamamen boyut değiştirir ve Izzy'nin ruhundaki Pandora'nın kutusuna dalınır.
İzleyenler ne demiş?
Gittim gordum geldim...
Gittim gordum ve simdi evimdeyim..Kimseyi etki altinda birakmayacagim bu seferlik istiyorsaniz gidin gorun,istemiyorsaniz da gitmeyin ama asla kimseyi dinlemeyin.. Asla ama asla dinlemeyin ve salak iddialarina cevap vermeyin bildiginizi okuyun ...Paul Auster
Paul Auster severler kesin görsün. Beğenecekler. Ben geçen yıl festivalde gördüm ve beğendim. Oyuncular başarılı, konu egzantrik, kurgu sıkmayacak kadar süratli. Paul Auster sevmeyenler de gidebilir. Amerikan Güzelini beğenmiş olanlar bunu da beğenebilir. Beğenmeyedebilir. Bilemem. Onların sorunu...Harvey keitheli severim
William Dafoe yu da severim. Lulu yu oynayan kızı sevmem berbat oyuncu. Öykü idare eder. Filmi sevdim ama abartacak bişey de yok.Biri Bana da Anlatsın
Seyrettim. Anlamadım. Buraya geldim vatandaş anlamıştır, bişeyler yazmıştır diye; yok. Konuda bi hinlik, bi cinlik var ama ben çıkartamadım bi daha izleyeceğim. Paul; yönetme abi.öarghh lulu alla belanı ne diim...
lulu olm işte yerde de lulu köprüde de... bende bi halt annamadım daha doorusu iki defa denememe rağmen hiç sonuna kadar uykuma hakim olamadım belkide bu sebepten annamadım.. bilmiorum..güzellik
Güzellik nerdedir. Davranışın özünde yatan duygu, ölümden sonra dahi, yaşar mı... Sürüp giden yaşamımız, işte böylesine güçlü yaşamların ebediyetine asılmış renklerden ibarettir.