hmm_evet

hocayla babayla idare ettikten sonra ayrılmadan önce kartvizitler verilir, bakarsın şööle bi kartvizite, tabii ya murattı bu çocuğun adı. sanki adını biliyomuşta o ana kadar söylememiş gibi son iki cümlede bikaç kez kullanırsın adını. vay murat vay. neyse muratcım görüşelim yaaa... ayrıldıktan sonra kartvizite bi daa bakılır, vay ibne Aria'ya girmiş. ne kadar alıyodur acaba orda?

Dersin ortasında nöbetçi öğrenci gelir. "Öğretmenim müdür/ müdür muavinimiz Ufuk Gürkan'ı çağırıyor" der. Ufuk gider on-onbeş dakika sonra gelir yerine oturur. Hoca derse devam etmeye çalışır ama nafile; herkesin aklı Ufuk'tadır. "Ufuuuk şşşt Ufuk noldu lan niye çağırmışlar?" diye sorulur. Ufuk kendini önemli hisseder o an. "Yok birşey ya. Önemli değil." falan der. Tenefüse kadar söylemez ne olduğunu. Ben de söylemezdim bana olduğunda. Evet söylemezdim.

babanlar falan misafirdir sende. telefon çalar bakarsın. baba televizyonun sesini biraz kıssana. ekranda sesin şiddetini gösteren kutucuklar çıkar ama o da ne ses artıyo. baban acemi tabii senin silik kumandanla. BABA KIS KIS, DİÐER DÜÐME diye barırsın. baban hafiften panik olmuştur ama sesi hala kısamıyodur. ama eski toprak onnar pıt kapatıverirler televizyonu kırmızı düğmeden. ohh be ne kadar barıyomuş hayvan şey.

hoca kıllanıp sana baktığında çokca kullandığımız bi taktik te kalemi ağza götürüp gözlerimizi kısarak tahtaya bişeyi annamamış gibi bakmaktır. kalemi ağza götürmek yerine kafa da kaşınabilir. hocanın noldu olum bişeyi annamadın mı diyeceğini hissedersek te son anda annamış gibi yapıp kafamızı öne eğerek hocadan gözlerimizi kaçırırız. evet kaçırırız.