Kadınsı, Erkeksi
Masculin, Feminin
1966
Ortalama Puanı: 8.3
Öykü
Paul, hemencecik etki altında kalan, kafası karışık gençten bir adamdır. Bir araştırma firmasında bilgi toplama, insanlarla görüşme gibi görevler üstlenmiştir. Günün birinde şarkıcı olma yolunda ilerleyen Madeleine ile tanışır ve ona aşık olur.
Madeleine kariyerinin peşinde koşaduruken Paul, Madeleine ve Madeleine’in evini paylaştığı iki bayan arkadaşı arasında varolma mücadelesi verir. Paşa paşa aşk yaşamak isteyen fakat kişisel ilişkilerinde durmadan poposunun üstüne oturan Paul kendini tüketime şartlandırılmış bir toplum içinde bulur ve günden güne dışlandığını farkeder.
Notlar:
- Guy de Maupassant'ın "La Femme de Paul and Le Signe" isimli öykülerinden uyarlama.
- 1966 yılı Berlin Film Festivali'nde Altın Ayı'yı alamasa da üç ödül ile terketti festivali. Interfilm (Onur) Ödülü, En İyi Erkek Oyuncu dalında Gümüş Ayı ve Gençlik Filmi Ödülü.
İzleyenler ne demiş?
kaçırmayalım, üzülürüz
şimdi yıl 1965 mekan paris, e ozamanlar varşova paktı var cart var curt var gençler iki arada bi derede kalmış. zaten filimin sonunda "bu filmin adı karl marx'ın çocukları ve coca-cola olabilirdi" diye bi yazı çıkıyor. bizim paul kimi köşeye sıkıştırsa damardan sorular sormaya başlıyor. yok komünizm nedir biliyomusun diyor. yok amerika sana neyi anımsatıyor diyor. yok aile planlamasında kondomu mu hapı mı tercih ediosun diyor. ve benim filmdeki en favori sorumu soruyor: "şu anda dünyada nerde savaş var biliyor musn?". bu sorulara gelen cevaplar "puf, bilemiyorum." "ilgimi çekmiyor, çekse kesin bilirdim" falan fıstık oluyor. ve nedense ilgimi çekmiyor diyen bu alakasızların hepsi kadın oluyor, zaten godard'ın misogynic tavrını tüm film boyunca hissedebiliyorsunuz. yukarda profilden gördüğümüz aktör jean-pierre léaud'nun bu filmde oynadığı karakter bertolucci'nin paris'te son tangosunda yine aynı aktörün oynadığı tom karakteriyle nerdeyse tamamen aynı. gerek saldırgan konuşma stilleri olsun gerek de panik atak olayına çok girmeleri aktörün aynı tiplemeyi yaptığını gösteriyor bize. bi de ikisi de aşık oldukları kadın peşinden koşuyolar, deli oluyolar, divane oluyolar. sonlandırmak gerekirse leziz bi film. izleyip sinema neymiş görüp. yeni dalga öncülerinden godard'ın ne kadar dahiyane olduguna bir defa daha şahit olabiliriz.İzleyemedim,yarısında bıraktım...
Sıkıldım çünkü. Neden sıkıldım? Godard'ın yapmak istedikleri direk çarpıyor insanın gözüne. "Militan Sinemacı" klasmanındadır Godard Efendi. Sinemanın bir burjuva sanatı olmasına karşı çıkar; burjuva amaçlara hizmet etmesine karşı çıkar. Bunun içünde öncelikle yaptığı sinemadaki (genel anlamda) Hollywood çıkışlı herşeyi reddeder. Işıklandırma, estetik kamera hareketleri, kurguda devamlılık, karakterle bütünleşme, ses bandında devamlılık; hiçbirini yok Masculin-Feminin'de. Seyircinin klasik anlatım kalıplarından çıkmasını, anlatılana katılmak yerine anlatılanı düşünmesini istiyor Godard çünkü. Kolayca tüketilecek bir seyirlik yerine izleyiciyi düşündürecek, zorlayacak, provoke edecek bir üslup kullanıyor. Bütün bunlarla yola çıkmak cesaret ister ve Godard bugün "sinema dili" dendiğinde akla gelen ilk isimse bu konuda muktedir demektir kendisi. Ve bu filminde de bildiği yoldan sapmadan tutarlı bir iş çıkarıyor. Ama o noktada caponsever faktörü devreye giriyor. Çocukluğunu "İndiana Jones" izleyerek geçirmiş bir caponsever, düşünmeye fazla zorlayan filmleri ancak kendisine hitap edecek estetik veya duygusal bir yan bulursa izleyebiliyor. Aksi taktirde kıl bir sese ve tipe sahip Fransız gencinin orlardan oralara avare kasnak dolanmasını izlemeye katlanamıyor. Kadın aynada saçlarını tararken verilmek istenen "Kadının erkek egemen toplumdaki izlenen-bakılan-nesne konumu" mesajını aldığında, "karıda güzelmiş haa!" diye düşünecek kadar avanaklaşıyor. Fazla büyük konuşmak istemiyorum, Godard karşısında kendimi kifayetsiz hissediyorum zira. "Ne lan bu? Entel dantel filmi?" diyecek kadar budala değilim; sadece bana hitap etmedi, ben kendimi izleyecek kadar zorlayamadım diyebiliyorum...