sharp_shooter

ali atik'in ayşegül atik'i beklerken ceketin kolundan sarkan ipi koparmak için verdiği mücadele yıllardır gereksiz biçimde hafızamın bir köşesini işgal etmektedir.

Kolasına yapılan maçlar, ancak kişiler belli bir olgunluğa, belirli bir harçlık düzeyine ulaştığı zaman seviyeli bir şekilde biter.

Önce gün içi olayları tartıp şöyle yapsaydım, şöyle etseydim safhası geçer, genelde; şöyle deseydim nasılda bok gibi olurdu cinsinden, sonra eski sevgili gelir aklıma, sonra tuvalete gitmeye üşenip üşenmeyeceğimi düşünerek bi daha boşalmama gerek olup olmadığına karar veririm sonrasını hatırlamıyorum, belki pencerede gördüğüm sigara ateşi.

bu yalakaların otomobil versiyonuna "sağ serbest adamları" denir. bir vesileyle uzaktan tanıdıkları birinin otomobiline binen bu adamlar önce konu bulmaya çalışırlar, bu çabalar bir süre etkili olabilir ama sonradan oluşan sessizliği ancak ve ancak ışıksız kavşaklar bozabilir. kavşağa yaklaşırken abartı bir şekilde sağa dönüp tam kavşakta sağ serbest deyiverirler. hem sinir bozucu sessizliği bozmuşlardır, hem de sürücüye yardım etmiş olmanın gururu ile yolculuğun sonuna kadar kendine güvenlerini kazanmışlardır.

Okumazmıyım, okurum elbet. Eğer okumasaydım, o deterjanları el, yüz, vücut ve gıda maddeleri temizliğinde kullanır, hatta gözüme temas ettirirdim.

Berber saçımı yıkamak için kafamı lavaboya eğdiğinde, akan suyla beraber tükürme nöbetim başlar nedense

Sünepe damadı doktor Tarık ve karı delisi Hatemi Bey bu dizideydi di mi?

Cumartesi günleri yayınlanırdı. Ahmet adındaki çocuk babasından harçlık ister, babası vermez daha doğrusu veremez, Ahmet de bu olayı günlüğüne yazardı. Tam o esnada Atalay Yörükoğlu diye bir psikolog Ahmet'in düşüncelerini bizlere aktarır, aslında nasıl düşünmesi gerektiğini söylerdi. Ahmet birdenbire düşünmesi gerektiği gibi düşünmeye başlar, dizi öylece devam ederdi. Hatırladığım en net şey Atalay Yörükoğlu çıkınca babamın ardı ardına sıraladığı küfürlerdi. Yıllar sonra annemin dediğine göre ablamı 2 yaşındayken bu herife götürmüşler, adam babama "çocuğun hiç bir problemi yok, asıl problem sizde" demiş.

Hürriyet'in eki Kelebek'in altın çağını yaşamadığı dönemlerde iç sayfadaki fotoromanın kahramanı olan çocuktu Memo. Kahramanlıkları ise yaşlı teyzeleri karşıdan karşıya geçirmek, pazar torbaları taşımak, bisiklet lastiği tamiri, sahtekar manav takibi vb. idi. Bir nevi süperman misali kendi türk kahramanımızı yaratmaya çalışan Hürriyet Gazetesi kırmızı bir tişört üzerine sarı bir M harfini kondurmuş, bu çocukcağıza giydirmişti.

Böyle biri vardı dimi, Gönül Gülden de kısa ömürlü oldu ama.