jasua

hani bazı ciddi müesseselerin araba giriş ve çıkışlarında, arabalar geçemesin diye kapanlar vardır ya, diyelim ki ordan yürüyerek geçmem gerekiyo. ama ben, adımım denk gelmese bile adımımı uydurup tam onun üstüne basıyorum. ah ordaki bir dilim benim ağırlığımla içeri girmiyo mu, nasıl bir mutluluk veriyor bana. eğer acelem yoksa gideceğim yere, birkaç saniyemi ayırıp iki, hatta üç dilimin üstüne basıyorum. eskiden olsa durup onların üstünden koşmak suretiyle mutluluğuma mutluluk katardım ama artık benim de bi karizmam var. bu dilimlere basmak sadece bana ait bir psikopatlık mı bilmiyorum. bu yazıyı yazdıktan sonra basmıycak mıyım? tabii ki basçam. ama o dilimin üstündeyken bir kere daha düşünecem.