İnanç Dünyası biter bitmez ardarda 3-4 güzel çocuk programı başlardı. O sayede duaların sadakallahülazim diye bittiğini öğrenmişimdir. O lafı duyunca çok sevinirdim.

İki tane sevgi dolu amca vardı, hala var onlar, arka planda tabiyyat resimleri şelale falan olduğu halde sohbet ederlerdi. Bu program perşembe akşamları olurdu, bizim din bilgisi dersi de perşembe günü olduğu için hep bunun derslere yardım mahiyetinde yayınlandığını düşünürdüm, alakası yokmuş.

programın jeneriğinde, ilahi eşliğinde, bütün çiçeklerin ışık hızında açılmalarını dehşetle izlerdim.

kardeşimle dualara playback yapardık. dudaklarımızı duaya göre kıpırdatmak filan yani. acaip de komik bulurduk bunu. epeyce bi güldükten sonra allaa günah işledik cehenneme gitcez diye dertlenirdik. ikimiz de ilerleyen yıllarda ateist olduk keraneci olduk o ayrı mesele.