zoe

bizim çok ama çok saftirik bir arkadaşımızın yaptığını anlatmak istiyorum... lise donemi sınıftayız, sevdiğimiz bir hoca yurduna dönüyo, son ders, sevenleri üzgün... bu arkadaş "ölü ozanlar derneği" filminin yürekleri parçalayan son sahnesinden o denli etkilenmiş olacak ki, bir anda sırasının üzerine çıkıp, sağ elini yukarı kaldırıp "o captain my captain!!!!" diye inledi. herkes - hoca dahil- dumur olmuş bi vaziyette onu izledi. bu arada fransız lisesinde okuduğumuzu belirtmekte fayda görüyorum. seneler sonra bu hikayeyi hatırlayıp güldüğümüz bi gecede itiraf etti ki sıraya çıktığı o an tüm sınıfın gaza gelip peşinden ayaklanacağını düşünmüş...

O izah etme pozisyonu alınıp "bak güzel kardeşim" denirken gözler de iki-üç saniyeliğine kapanır, di mi?

Bu bi şeye karar verme durumu hep bir toparlanma sürecini temsil eder, sigarayı bırakma, rejime başlama, spora başlama... Özellikle terk edilmiş sevgili psikolojisidir, kararlar alınır durulur...

tamam belki bu yaşta diil ama küçükken dışarda oyun oynadığım zamanlar sırf eve gitmeye üşendiğim için çişimi hep dışarda yapardım. aslında zor da olurdu, kendimi sıçrayan minik damlalardan korumak, akan ırmağı ayaklarımın tam ortasına getirmeye çalışmak... bazen ayakkabımı çevrelerdi çişim de bu kadar bulanmaktan nefret eder, erkeklere özenirdim...

Televizyonda origami programını seyrederken en çok kağıdın katlanma seslerine bayılırdım. Mikrofona yakın olduğundan mıdır nedir pek şirin hışırtılar çıkardı.