benim yaşadığım durum çok farklıydı. babamın olmadığı 2-3 senelik zamanda ananemde kalırdık. çok kötü bi semtti ama mecburduk. çoğu arkadaşım bitliydi zaten. ben de bitlenmedim diil. o ilginç arabalar geçerken kızlar koşardı, dalardı dumana, ben de hep uzaktan izlerdim onları. korkardım. bi gün neden bööle bişi yapma isteği duyuyosunuz gibilerinden bi soru sordum ve cevaba inanamadım; "bitler ölür belki die" dediler.
anneme söölediğimde bi daha aşağıya inememiştim.
ama kızların çığlıklarını duyunca anlıyordum ki bitleri öldürüyorlardı.