GitarizZ

Çok hatırı sayılır iki kankam bir gün kız arkadaşlarının evine gitmek için Kadıköy - Pendik minibüslerine binme çabası gösteriyorlar. İlk kankam binerken, öteki arkadan yanlışlıkla onun harley botlarının (yeni almıştı iyi hatırlıyorum) arkasına basıyor ve çat! taban kopuyor, yerde kalıyor. Yerden almayı ve sonra yapıştırtmayı düşünüyorlar ama minibüs şöförünün can alıcı bakışları ve minibüsteki kızların kopmaya hazır tavırları onları bu fikirden vazgeçiriyor. Bunlar eksik taban gidiyorlar kızların evine. Bu birinci Bölüm. İkinci bölüm ise daha trajik. Bunlar geri gelirken minibüse bindikleri yerde tabanı aynen dururken görüyorlar, hemen alıp cebe atıyorlar sonra geri yapıştırtıyorlar. Böylece tasarrufun önemi ve ehemmiyeti... Ehem neyse fazla uzatmıyayım; şimdi ikisi de çok mutlu.

Tüpün üzerindeki resme bakılırsa ekmeğe sürmek üzere yapılmış bi maddeydi. Hep emdim. Ekmeğime sürmemeye niyetliyim.

olmaz mı ya bakkal burası.

Gece yatarken eğer ayağımda çorapla yatmışsam, yatakta iyicene mayışmışsam ve çoraplar ayağımda olduğu için ter basmışsa, üşengeçliğimden olsa gerek, ayak başparmağımı diğer ayağımdaki çorabın içine sokmaya çalışarak çoraplarımı çıkarmaya çalışırım. Beş dakika sonra napıyorum ben böyle diyip yataktaki rahat pozisyonumu bozma pahasına ellerimle çıkartmayı düşünürüm ama battı balık yan gider diyip ayaklarımla çabalamaya devam ederim. En zor bölümü topuktan çorabı sıyırmaktır. Çıkarttıktan sonra yorganın altındaki çorapları ayaklarım vasıtasıyla dışarıya atma çabam da cabası.

Bu kategoriye giren insanlar, yolda yürürlerken eğer havadan bir helikopter veya uçak sesi duymuşlarsa hiç tereddüt etmeden tepede sağa sola bakıp uçağın - helikopterin yerini tespit etmeye çalışırlar. Yer bulunduktan sonra bu teknoloji harikasını gözden kayboluncaya kadar izler, kaybolduktan sonra ise sesini dinlerler...