fısfıs

o zamanlar 21 yaşındaydım. bir akşam aileden habersiz arkadaşlarla içmelere gittik (rakı içmelere). biraz sohbet biraz hüzün içkinin dozunun kaçmasına yol açtı haliylen. gece eve nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. bir ara kalkıp banyo yapmışım sanırım. şimdi gözünüzde iyice canlandırın. banyodan sonra yatağa kafam sol tarafa gelecek şekilde yatmışım ve ayaklarım sağ tarafta aşşağıya sarkık bir şekilde uyuyakalmışım. e tabii bütün gece bacaklar uyuşmuş. sabah bir ara uyandım, bacaklar uyuşuk ya, kafa da sola dönük, şöööle bir omzumun üzerinden baktım... aaa aaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaa bacaklarım yoooooooooookkkkkkkhhh! evet o anda beynimden milyarlarca (abarttım) düşünce geçti. ilk düşündüğüm gece bir kaza olduğu ve bacaklarımın kesilmek zorunda kalındığı idi. ve ben yatakta katıla katıla ağlamaya başladım. bacaklarım kesilmişti ve ben artık dans edemiyecektim (zaten dans etmeyi bilmiyordum). bir ara mesanemin zorlandığını hissettim ve ağlayarak tuvalete gittim. hem malum faaliyeti gerçekleştiriyor, hem de bacaklarımın yok oluşuna üzülüyordum çünkü bacaklarımı hissetmiyordum (walla). yatağa yine aynı şekilde yattığımı hatırlıyorum. ve yine ağladığımı. bir el saçlarımı okşamaya başladı, kafamı çevirdim, gelen annemdi. ve ona sarılarak tekrar ağlamaya başladım. annem, ne oldu dedi. ben ağlamaktan cevap veremiyordum. babam o sırada kapıda bizi dinlermiş meğerse. anne anneciğim ayaklarım yok, ben artık yürüyemiyeceeeeem dedim. babam kapıdan içeri süzüm süzüm süzülerek, e eşşek ayakların yoktuda nası gittin tuvalete dedi. ... ... inanın hayatımda duyduğum en güzel "e eşek" tonlamasıydı o. ve eğildim bacaklarıma baktım, evet ordaydılar ve 2 taneydiler. allahım insanın bacaklarının olması ne kadar güzel. (lütfen fazla içmeyiniz )